Het mooiste moment van afgelopen maand was toen ik door de stad slenterde. Ik voelde heerlijke tintelingen door mijn hele lijf stromen. Een diepe connectie met mezelf.
Het gevoel: wat fijn om te leven.
Bliss.
Tegelijkertijd was dat gevoel best onwennig.
Want ondertussen keek ik om me heen naar alle andere mensen die er ook liepen.
Verborgen in hun jas, sommige met mondkapjes op. Soms angst in hun ogen, een gejaagde blik, een versnelde pas. Zware energieën eromheen.
Dat zag ik allemaal.
En ondertussen voelde ik me… goed.
Niet zomaar een beetje goed.
Maar écht levendig.
Vreugdevol.
Opgevuld.
Dat contrast voelde vreemd.
Ik ben namelijk altijd erg geneigd geweest om me aan te passen aan de ander. Om de gevoelens van anderen op te zuigen als een spons. Om mee te lijden met anderen.
Dat patroon heb ik volledig ‘uitgeleefd’.
Totdat ik mezelf volkomen had uitgeput.
Enkele jaren geleden werd ik chronisch ziek. Bovendien kreeg ik last van intense angsten en paniek. De zware gedachte die ik regelmatig had was:
‘Ik wil niet leven.’
Soms werd ik daar al mee wakker. Ik moest mezelf dan echt uit bed slepen.
Het was een donkere periode waarbij mijn lijf totaal in de overlevingsstand stond.
Voortdurend was ik bang voor allerlei bedreigingen die op de loer lagen.
Soms voelde ik die spanningen ergens op de achtergrond aanwezig in mijn lijf.
Op andere momenten begon mijn hele lijf te trillen en te beven en viel ik in een zwarte put van diepe wanhoop.
Vaak was ik ervan overtuigd dat ik daar nooit meer uit zou komen.
Tussendoor beleefde ik ook zeker mooie momenten. Maar het gevoel van depressie, het focussen op het lijden in de wereld en de angst om weer een volgende paniekaanval te krijgen, nam vaak de overhand.
Alsof ik steeds weer naar beneden getrokken werd door een onzichtbare hand.
Terug de modderpoel in.
Er waren een aantal dingen die ik nodig had om uit dit diepe dal te komen.
Het doorvoelen van oude pijn, trauma-healing, lichaamswerk. Veel innerlijk kind werk. Van mijn hoofd, terug mijn lijf in. Het was een flinke training om me niet zo mee te laten sleuren door de verhalen in mijn hoofd.
Maar daarmee was ik er nog niet.
Er was nog een cruciale stap om te zetten.
Dé stap waardoor ik uiteindelijk bij dat gevoel van pure Bliss uitkwam.
Ik mocht mezelf toestemming gaan geven om me goed te voelen.
Dat klinkt misschien raar. Maar veel van ons zitten onbewust in een patroon waarbij we onszelf automatisch ‘aanpassen’ aan de omgeving. Maar vaak is dat aanpassen helemaal niet helend of gezond voor ons. Ook niet voor de ander trouwens.
Toch doen we het, omdat dat veilig voelt.
Bovendien zegt het negatieve ego dingen als: het is egoïstisch om voor jezelf te kiezen.
Dus houden we onszelf klein.
Iedereen doet dat op verschillende manieren.
Je bent bijvoorbeeld voortdurend bezig met de behoeftes van anderen.
Je neemt jouw eigen verlangens niet serieus genoeg.
Het kan ook zijn dat jij je voortdurend opgejaagd voelt. Door je werk, familie of partner. Of gewoon door jezelf.
Of je neemt geen tijd om jezelf op te vullen.
We blokkeren onszelf. En dan voelen we al die heerlijke sensaties niet meer die van nature aanwezig zijn in ons.
We zijn ons er niet eens van bewust dát die fijne sensaties er zijn, onder al die ruis.
Pas als je heel stil gaat zitten en echt gaat voelen – jezelf toestemming gaat geven om je diepere levensstroom te voelen – maak je daar weer contact mee.
Met het gevoel van Bliss.
Bliss is soms een weldadig gevoel van rust.
Andere keren is het een gevoel van tevredenheid, vreugde, vrijheid, enthousiasme.
Het kan ook pure extase zijn.
En als je steeds makkelijker toegang hebt tot die gebieden, wordt het leven ook weer een stuk lichter en speelser.
Tijdens mijn donkere periode zat ik vaak stilletjes op de bank. Geen idee wat ik met mijn leven aan moest.
Inmiddels voel ik vreugde bij allerlei verschillende projecten. Het geven van live trainingen. Ik zing. Leer spelen op de ukelele. Ik verf muren en meubels. En ik verdiep me in het verzorgen van planten (dat laatste gaat me nog niet zo goed af, haha).
Ook neem ik heel veel tijd voor innerlijk werk.
Ik keer naar binnen én ik geef expressie aan mezelf in de buitenwereld.
Soms zit ik in afscheiding en heb ik onbewust in een gedachte gelooft die niet klopt.
Maar vaker en vaker heb ik toegang tot dat diepe gevoel van Bliss.
Dan stroomt het weer.
Dan voel ik me goed.
En ja, het is écht oké om je goed te voelen.
Sterker nog: als jij jezelf toestemming geeft om je goed te voelen, dan verhoog jij je vibraties.
Je straalt dit uit naar de buitenwereld.
En de mensen om jou heen vóelen dat.
Het verhogen van je vibraties is niet alleen heel erg lekker voor jezelf.
Het is helend voor de wereld.
Liefs Lieke